Rond het jaar 800 schreef Sri Shankara deze Chandogya Upanishad

Er is een Licht dat ver boven alle dingen op de aarde schijnt
Ver boven ons allen
Ver boven de hemelen
Ver boven de hoogste, de allerhoogste hemel
Het is het Licht dat schijnt in ons hart

Vijnana Bhairaiva Tantra 74

Daar waar het denken tevreden is
Daar moet je het houden
want juist daar verschijnt de Essentie van het hoogste Geluk

Door mij heen stromen de brede rivieren
en in mij staan de hoge gebergten.

En achter de struikgewassen van mij onrust en verwarringen
strekken zich de brede effen vlaktes
van mijn rust en overgegevenheid

Alle landschappen zijn in me
Er is ook voor alle plaats.
In mij is de aarde en in mij is ook de hemel.

Etty Hillesum

Om Asato ma Sadgamaya
Tamaso ma Yortir gamaya
Mrityor ma amritam gamaya

Om shantih shantih shantih

betekenis

“Leid ons van onwetendheid naar kennis
Van duisternis naar licht
en van dood naar onsterfelijkheid”

Goud getinte bomen

Ik keek juist even naar buiten…
en hield toen verrukt mijn adem in
Door een laatst zonnestraal beschenen
deze goud getinte bomen, extra opvallend
door een vrijwel inktzwarte lucht
Het hield een eind in en tevens een nieuw begin

Enige seconden later het volledig dichttrekken
van de al heel donkere lucht….
De goudgekleurde bomen hadden zich
in deze invallende duisternis teruggetrokken
Het is de al vroeg intredende herfst donkerte
waarom ik wat zucht

Dakoyria 2021

Verwelkt Blad    Hermann Hesse

Elke bloesem wil tot vrucht,
Elke morgen wil avond worden,
Niets eeuwigs bestaat op aarde
dan de verandering, het verwaaien

Ook de mooiste zomer wil
Ooit eens herfst en verwelking ervaren,
Houd jij, blad, je geduldig stil.
wanneer de wind je wil ontvoeren.

Speel je spel en verzet je niet,
Laat het stil gebeuren.
Laat door de wind, die je breekt,
je naar huis toe waaien

Genoeg stilte
Om op te kijken
Naar de sterren
Genoeg eenvoud
Om ontzag te tonen
Voor het kleine
Genoeg vertrouwen
Om het goede
Zijn weg te laten vinden
Genoeg verwondering
om het denkbare
te zien gebeuren

-Kris Geloude-

De waterlelie of lotus staat symbool voor bevrijding vernieuwing

In 1898 schreef Frederik van Eden het gedicht

De waterlelie
Ik heb de witte waterlelie lief
daar die zo blank en stil haar kroon
uitplooit in het licht
Rijzend uit donker-koelen vijvergrond
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer.

WAT MIJ RAAKT

Men moet de dingen aan de eigen, stille,
ongestoorde ontwikkeling over laten,
die diep van binnen komt
en die zich door niets laat haasten of versnellen;
eerst volledig rijpen – en daarna baren…

Rijpen zoals een boom die zijn sapstroom niet stuwt
en die rustig in de lentestormen staat,
zonder angst, dat er straks geen  zomer kan komen.

Die zomer komt toch!
Maar hij komt alleen bij de geduldigen
die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt
zo zorgeloos stil en wijds…

Men moet geduld hebben
tegen de onopgeloste zaken in ons hart
en proberen de vragen zelf lief te hebben,
als gesloten kamers,
en als boeken die in een zeer vreemde taal
geschreven zijn.

Het komt er op aan alles te leven.

Als je de vragen leeft,
dan leef je misschien langzaam maar zeker
zonder het te merken op een goede dag
het antwoord in.

Het mooiste overkomt je
het minste is bedacht.
Wees niet bang voor wat ze van je vinden
wat weet je van een ander
als je jezelf niet kent?
Verlies je oorsprong niet
door je te snel te binden.
Het leven lijkt afwisselend
maar zelfs de liefde went.
Wees niet bang,
je bent een van de velen
en tegelijk is er maar een als jij.
Dat betekent dat je vaak zal moeten delen.
en soms moet zeggen…laat me vrij

Freek de Jonge